Het is alweer even geleden dat ik jullie heb bijgepraat over ACV JO9-Plezier, zou het plezier misschien weg zijn?

Niks is minder waar, elke week ontstaat er meer plezier bij deze jongens. En dat brengt elke week verdergaande ontwikkeling met zich mee. "Maar hoe meet je dat dan?" hoor ik jullie nu denken?

Wel, daarvoor wil ik het niet hebben over de uitslagen op de voetbalzaterdagen, dat zijn maar cijfers. Nee, dan wil ik het hebben over het feit dat ik als toch ervaren trainer mijn trainingen voor deze jonge leergierige gasten moet aanpassen. Soms heb ik een trainingsvorm bedacht, waarvan ik het idee heb dat het wel even gaat duren voordat het allemaal gaat lopen zoals ik het graag zou willen zien. En dan blijken ze het veel sneller door te hebben dan ik vantevoren verwacht had.
Wat dan weer op de zaterdagen terug te zien is, met steeds leuker en verzorgder voetbal. En dat levert dus uiteindelijk cijfermatig resultaat op. De boys houden mij dus eigenlijk steeds een spiegel voor, waar ik voortdurend in moet kijken.

Vind ik dat lastig? Ja soms wel, want als volwassene ben je al snel geneigd om iets te denken als "Pffffffff, die bakt er vandaag helemaal niks van." of “Hij heeft zijn dag niet en is alleen maar een beetje aan het donderjagen”.
Maar vergeet niet dat elk kind dat op voetbal zit graag tegen een bal aantrapt (als het tenminste niet op voetbal moest van de ouders). De uitdaging ligt dus vooral bij de trainer, om de karakters van de spelers zo snel mogelijk te leren kennen, en hier mee om te leren gaan. En zo elke training weer een voor een juiste prikkel te zorgen.
Soms ben ik niet zo in vorm, omdat ik misschien een te drukke dag gehad heb, of met andere dingen bezig ben geweest. Daardoor ben ik misschien wel wat sneller geïrriteerd en dat heeft dan zijn weerslag op de kinderen. Die spiegel houden ze me voor, en daar moet ik heel goed in kijken als trainer van deze leuke leergierige groep.

Een veelbesproken item op de voetbalvelden is het verschijnsel weerstand bij de jongste jeugd, en ook de KNVB doet hier helaas aan mee. De KNVB heeft besloten om geen uitslagen en standen meer bij te houden in het kader van het uitgangspunt "Iedereen gelijke kansen." Daar ben ik het volledig mee eens. Maar achter de schermen kijkt de KNVB nog steeds naar de uitslagen. Want hoewel ze niet belangrijk zijn, en dus ook niet in Sportlink of op de website verschijnen, moeten ze toch wel doorgegeven worden na een wedstrijd-weekend. Uit al die uitslagen en de daaruit berekende standen concludeert de KNVB helaas nog steeds dat een team misschien wel hoger of lager ingedeeld moet worden.

Op zaterdagen zie ik jammer genoeg bij deze leeftijdsgroep nooit iemand rondlopen met zo’n opvallende oranje jas met een grote leeuw op de borst. Bij de oudere leeftijdsgroepen staan ze pontificaal te kijken met een blocnote in de hand, om spelers te scouten voor een KNVB-selectieteam. Wat zou het mooi zijn in het kader van "Iedereen gelijke kansen" dat de KNVB eens dáár komt kijken waar het er echt toe doet, bij het opleiden van voetballers in de jongste leeftijdscategorieën. Ik merk nu op zaterdagen dat er nog steeds gespeeld wordt om te winnen, en niet om op te leiden en te ontwikkelen.

Het zou volgens mij beter zijn dat de KNVB zich dit soort vragen stelt, waar het gaat om deze leeftijd:

• Hoe komen die grote uitslagen tot stand? Gebeurt dat in wedstrijden met gelijkwaardige spelers?
• Maken ze leuke acties en welke acties zouden kinderen van deze leeftijd al moeten kunnen maken? 
• Hoe nemen ze een bal aan en hoe dribbelen ze, beginnen ze al hun medespelers te zien en gaan ze al proberen over te spelen? 
• Hoe gaat het met de ontwikkeling van sportief gedrag naar de medespelers en tegenstanders toe?

Zo zou ik nog wel even door kunnen gaan met het formuleren van vragen over het uitgangspunt “Iedereen gelijke kansen”. Want ik zie nog steeds te veel dat er twee iets betere spelers in een team zitten waar de bal zo snel mogelijk naartoe gespeeld wordt, zodat er gescoord gaat worden. En er dus van die reuzenuitslagen op papier komen waardoor het lijkt dat het krachtsverschil heel groot is.

Gelukkig zie ik bij ACV JO9-Plezier de ontwikkeling vooral in de trainingen, en uit zich dit op de zaterdagen niet in dikke resultaten maar in dansjes op het veld en elkaar heel veel gunnen. Waarbij er heel veel ruimte is om die leuke actie te durven maken, waarbij de positieve reacties van de kinderen mij elke keer weer een vette lach op mijn gezicht bezorgen. Daar ligt voor mij de uitdaging nog steeds als trainer en daarom zoek ik de weerstand elke training weer op bij elke speler individueel door hem te prikkelen en te begeleiden.

Sportieve groet Jordan Jansen, de supertrotse trainer van dit leuke team