Afgelopen zaterdag speelde het tweede team van de Jongens onder 9 hun tweedee competitiewedstrijd. Thuis op het Catawiki-sportpark traden de krijgers aan tegen GOMOS. Dit zelfde team kwamen we ook tegen in de bekercompetitie waar we met sterk spel een doelpuntrijk festijn lieten zien.

Wederom bleek al snel dat ACV een paar maatjes te groot was. Na onze inmiddels befaamde yell, stroopten de boys de mouwen op en schoten ze uit de startblokken. Al vrij snel stond ACV ruimschoots voor en konden we vrijuit voetballen.

Na elke 10 minuten was er een 2-minuten pauze waarin de volgende vragen werden gesteld aan de jongens:

• Hoe vonden jullie dat het gaat?
• Waar bleek dat uit?
• Wat zou je nog meer willen doen?
• Hoe wil je dat doen? 
• Op welke 2 dingen willen we ons focussen?

Open vragen waarvan ik aanvankelijk niet  dacht dat ze die konden beantwoorden. Niets bleek minder waar te zijn. Ik stond me te verwonderen over de antwoorden die ik ontving, een greep eruit:

• Ja, gaat lekker maar, we moeten beter kijken
• Dat bleek uit de passes die soms niet aankwamen, maar ik/we probeerde(n) het wel.
• ik wil eerst kijken voor ik de bal heb en ik wil meer acties maken. 
• We moeten proberen rustiger te kijken en scherp zijn op de intrap van de tegenstander. En we moeten elkaar helpen en aanmoedigen.

En tot slot de opmerking van een spelertje die me echt deed verbazen:

"We mogen best foutjes maken, dat mag heus".

Natuurlijk mag dat! En waar we als leiders vroeger opsommingen maakten van wat er beter kon, proberen we het tegenwoordig uit de groep zelf te halen, hoe beleven zij het?

Op de trainingen kweken we de geest maar tijdens de wedstrijden ontstaat de teamgeest. En van alle kwaliteiten die men zou moeten bezitten in dit spelletje vind ik dat het belangrijkste. En dat zien we als leiders, trainers , ouders en toeschouwers terug in dit team.

Al bijna drie seizoenen lang trekken we met elkaar op en de manier waarop, daar ben ik apetrots op. Het wordt interessant om te zien hoe ze met meer tegenstand om zullen gaan . Maar zoals ze nu met elkaar het spelletje beleven, meer kan ik me niet wensen.

U begrijpt wellicht, de wedstrijd werd ruim winnend afgesloten. Het mooiste voorbeeld waaruit blijkt waarom we trainen en energie steken in ontwikkeling bleek uit dit spelmoment:

Vanuit de keeper werd de bal gespeeld naar de verdediger, deze speelde de bal op zijn beurt naar voren via de zijkant. Voordat de bal werd aangenomen liep een voorhoedespeler richting de tweede paal. Tijdens de aanname uit de pass van de verdediger werd gezien dat er iemand naar de tweede paal liep en gehoord dat deze vrij stond. Er volgde een actie waardoor er ruimte ontstond voor een voorzet. Deze kwam hoog en hard richting de tweede paal. Er was maar één optie voor de speler die naar de goal was gerend, springen en koppen... en daar waar de jongens keihard op trainen lukte! Een wonderschoon doelpunt dat de score hoger deed oplopen.

Waarom dit voorbeeld? Omdat er niets zo mooi is en zoveel voldoening geeft als datgene waar je op traint ook lukt! Voor de spelers fantastisch, maar voor de trainers net zo!

Volgende week speelt de ACV JO9-2 tegen Marum en daar gaan we op dezelfde voet verder!

Groeten van een trotse leider.