In maart 1971 steeg ACV het water letterlijk tot aan de lippen. Reeds een jaar eerder was er een lange periode van afgelastingen geweest omdat de velden bij de geringste regen al blank stonden. De toen aangebrachte drainagebuizen onder het trainingsveld waren al weer verzakt. Ook bleken er dus zelfs geen trainingsmogelijkheden meer te zijn. Vooral de jeugd (zo'n 20 elftallen) moest daaronder lijden. Zaterdagen achtereen waren de velden onbespeelbaar. Kantinebeheerders Truus en Steven Grit riepen de ACV-ers maar op om te komen klaverjassen tijdens de voetballoze zaterdagen.

In september 1971 kwam er goed bericht toen de Gemeente Assen een krediet van fl.150.000,- beschikbaar stelde voor de aanleg van een halfverhard oefenveld, dat aan de Broeklaan moest komen. In april 1972 kon met het ontsteken van de verlichting door wethouder D. Berger het (gravel) veld, officieel in gebruik worden genomen.

 

 

De accommodatie bestond uit vier "goede" kleedkamers, een veel te kleine kantine en een krappe bestuurskamer. In de zomer van 1973 werd via een raadsbesluit een krediet van fl. 80.000,- verleend voor het vergroten van de kantine, de aanbouw van een echte bestuurskamer en de aanleg van centrale verwarming. Tien procent hiervan moest ACV zelf bekostigen. Veel zaken werden met de nodige zelfwerkzaamheid en vakkennis vanuit eigen huis opgelost om alles binnen de financiële  perken te houden.

 

 

 

 

De impuls om wat aan de problemen van de accommodatie te doen werd mede ingegeven door ACV's kampioenschap van de tweede klasse en dus promotie naar de eerste klasse. Na een spannend competitieverloop met mede-titelgegadigde Excelsior '31 (Rijssen) werd ACV1 eind maart 1971 kampioen. Daarmee lag de weg naar de top van het zaterdagvoetbal open en had Drenthe haar eerste zaterdag-eersteklasser.

De voetbalcapaciteiten van ACV bleken eens te meer, toen in mei tijdens het VCV-Bondstoernooi te Apeldoorn tegen clubs van formaat op glorieuze wijze de grote VCV-beker werd veroverd.

 

 

De toeschouwers hadden rubberlaarzen nodig voor een groot gedeelte van het jaar gezien het modderpad om het veld. In juni 1971 werd er dan ook door vrijwilligers met vereende krachten gewerkt aan een staantalud. Tevens was het ACV-veld in het voorjaar van '71 van een omheining met reclameborden voorzien. Het eerste scorebord werd aangeboden door Kroon Levensmiddelen.

De werkzaamheden van zo'n 650 vierkante meter bestrating, afwatering, schilderwerk en omheining werden in september 1972 voltooid. Normaliter had dit zo'n fl. 20.000,- gekost, maar door zelfwerkzaamheid konden de kosten laag worden gehouden.

In 1973 was het helemaal met de natte voeten van de toeschouwers gedaan want er werd een tegelpad om het gehele hoofdveld gelegd.

 

 

Op het veld van FC Assen werd op 28 juli 1971 een legendarische wedstrijd gespeeld, waarbij het gelouterde Sparta alles uit de kast moest halen om van ACV te winnen. Sparta won uiteindelijk met 2 - 3, maar ACV bleek de morele winnaar. Door achteraf ACV-spits Ab Gritter zijn gouden manchettenknopen aan te bieden stak Schwartz zijn bewondering niet onder stoelen of banken. Toch was het de gehele ploeg geweest, die het 3500 man tellende Asser publiek liet zien dat er een eerste klasser stond waarmee terdege rekening gehouden moest worden.

 

 

Het debuutjaar in de eerste klasse KNVB (1971/1972) werd één om nooit te vergeten. ACV legde "supervoetbal" op de grasmat. Het gerenommeerde Noordwijk kreeg met 6-0 een pak slaag in Assen. WVF onderging met 6-1 een zelfde lot. Bijna de hele competitie hield ACV de leiding op de ranglijst. De kranten hadden flinke koppen en zelfs Voetbal International bracht ACV na de uitzege op Huizen in het nieuws. De ommekeer kwam na het verlies in Katwijk tegen Quick Boys. Aan het slot van de competitie kwamen we net één schamel puntje te kort op IJsselmeervogels die ons op hun laatste speeldag voorbij streefden. Bij ACV4 en 8 kon echter de kampioensvlag wel uit en dat werd goed gevierd.

 

 

Staaltjes supervoetbal volgden dat seizoen tijdens het eerste Kampioenschap van Assen in 1972. De Asser Cup, later Drentse en Asser Courant Cup, was een idee van de supportersvereniging van Asser Boys. Een succesformule, want vooral de eerste jaren kwam er flink wat publiek op de wedstrijden af. ACV kwam tegen de gedoodverfde kampioen en aartsrivaal Achilles in het strijdperk. Mede door een wat betere conditie wist ACV deze kraker met 2-1 te winnen. Tijdens de wedstrijd tegen LEO brak ACV-verdediger Bram Schoon op ongelukkige wijze zijn been, waarmee zijn voetbalcarrière voorbij was. Hij zou zich voortaan op bestuurlijk niveau inzetten voor zijn ACV. In 1973 en 1974 prolongeerde ACV de Asser titel. De finales waren toentertijd goed voor zo'n 2500 man publiek.

 

 

Een belangrijke wedstrijd stond aan het einde van het seizoen 1971/1972 op het programma. In Nunspeet moest de finale om de KNVB Amateurbeker tegen Zwart Wit '28 (Rotterdam) gespeeld worden. De toen regerend amateur landskampioen versloeg ACV echter en won met 4-0.

In 1973  waren het wederom de Rotterdammers die ACV, dit maal in de kwartfinale van de beker, de voet dwars zetten door tegen de verhouding in met 2-1 te winnen.

IJsselmeervogels vormde in 1974 het struikelblok door ACV in de vijfde ronde van de beker met 4-0 naar huis te sturen.

 

 

In de competitie trok ACV gemiddeld meer dan duizend toeschouwers per wedstrijd. Onder hen waren ook scouts uit het betaalde voetbal. Gevolg was dat goalgetter Ab Gritter zijn geluk vanaf 1972/1973 bij FC Groningen ging zoeken. Ook zijn broer Remmo vertrok wegens werkzaamheden naar elders (SVZW Wierden). Een flinke aderlating in de voorhoede van ACV.

Het seizoen 1972/1973 leverde in tegenstelling tot het succesjaar ervoor een wat tegenvallende zevende plaats op. Toen ook nog Lex Bultstra in de voorbereiding op het seizoen 1973/1974 tijdens een oefenpotje tegen WVV zijn been brak, viel opnieuw een belangrijke schakel van het elftal weg. Bij zijn beoogde comeback zo'n anderhalf jaar later ging het opnieuw mis (zelfde been, zelfde plaats) waardoor zijn voetbalrol in ACV1 was uitgespeeld. Tot overmaat van ramp degradeerde ACV dat jaar naar de 2e klasse.

Na in het seizoen 1974/75 op de 4e plaats te zijn geëindigd werd ACV in het seizoen 1975/1976 kampioen en promoveerde weer naar de 1e klasse. Daarbij was eerlijk gezegd wel weer enige hulp van buiten af nodig, namelijk voetballers die gewend waren om op hoog niveau te spelen. Onder deze voetballers waren o.a. Jan Menninga en Ronald Manders.

 

 

 

 

Op bestuurlijk vlak moest voorzitter Meile Tamminga wegens drukke werkzaamheden in juni 1972 zijn functie ter beschikking stellen. Hij vond een gedreven en ACV-waardige opvolger in Dhr. George Kuntz, die van jongs af aan was opgegroeid bij ACV. Het ledental was gestegen van 200 naar ruim 500, er was een accommodatie verrezen en voor de representatie en de organisatie was een goede basis gelegd door de scheidende voorzitter.

Aardige bijkomstigheid was dat de nieuwe voorzitter tevens directeur was van de firma Wijnalda-Kuntz oftewel Kroon Levensmiddelen. Een bedrijf dat een flinke periode op sponsorgebied ACV de gulle hand reikte. Het begin van een nieuw tijdperk.

 

 

In mei 1975 nam hoofdtrainer Henk Drewes afscheid. De reden dat er na vijf jaar maar eens vers bloed moest komen was de consensus tussen hem, het bestuur en de spelersgroep. In zijn kielzog nam ook elftalleider Dick Teunissen afscheid.

Dirk Schievink volgde voor het seizoen 1975/1976 Henk Drewes als trainer op. In maart 1976 verliet hij ACV alweer. Vooral vanuit ACV bleek dat hij niet de juiste man was op de juiste plaats. Het kwartet, bestaande uit aanvoerder Kees Rosema, leider Hylco Enzerink, trainer Noud Pieter en verzorger Arie de Jonge, nam echter de honneurs waar en loodste het eerste evenwel naar het kampioenschap van de tweede klasse.

 

 

Na 19 jaar penningmeesterschap stopte Bert Crajé in 1975 met deze functie. Voorzitter Kuntz roemde hem als "De Grote Amateur". Dhr. Crajé had tijdens zijn financiële carrière het jaarlijks budget van ACV namelijk zien groeien van een paar duizendjes naar ruim fl.45.000,-.

 

Jan Klok ontving de zilveren bondsonderscheiding van de KNVB afdeling Drenthe voor zijn inzet bij de ontwikkeling van het voetbal in Drenthe. Jan Klok was de tweede ACV-er die deze onderscheiding ten deel viel, want Arie de Bruin was hem in de zestiger jaren voorgegaan.

De fam. Grit stopte in december 1975 na jarenlange trouwe dienst met de kantinewerkzaamheden, maar bleef betrokken bij het vrijwilligerswerk van ACV. De kaartverkoop en toegangscontrole werden hun "pakkie an".

 

Wie de jeugd heeft....

 

Het C1-elftal behaalde in 1975 onder de vleugels van Anne Doek sr. na het klassekampioenschap voor het eerst ook het Kampioenschap van Drenthe door in de finales Achilles en S.C. Erica de baas te blijven. Onder de spelers toen jochies die veel later furore zouden maken in de hoofdmacht van de senioren namelijk Peter Kuntz en Jan Zijl. De twee daarop volgende jaren werd deze titel geprolongeerd. Toen waren onder anderen André Luchtenberg en Gerard Kuntz van de partij.

A1 werd in 1975 kampioen van de hoofdklasse en promoveerde daardoor naar de districts selectieklasse. De eerste Koert-Scholten-Keeperswisseltrofee werd in september 1974 uitgereikt aan de A1-keeper Hendrik Jan Springer die in het seizoen 1973/1974 gemiddeld het minst gepasseerd werd.

 

 

Het tekort aan kleedkamers werd voorlopig opgelost door de ingebruikname van twee nieuwe kleedruimten op 13 december 1975. Om de kosten van ACV daarbij te dekken werd van ieder ACV-lid een vrijwillige bijdrage van een tientje gevraagd. Ook plannen om de jeugdtraining uit te breiden moesten verwezenlijkt worden via de verkoop van 5000 loten.