Zaterdag speelde ACV JO9-2 in de Hoofdklasse tegen Achilles JO9-1. Op voorhand een beladen derby, omdat over en weer spelers en ouders bevriend zijn. Maar de ochtend begon feestelijk.

Teammanager Charlene arriveerde iets na 8 uur bij Achilles. Het was haar verjaardag, zodat zij nog voor de poort van het complex een verjaardagshaag van de ACV-spelers en ouders kreeg. De emoties liepen al hoog op, niet wetende wat er nog zou volgen die ochtend.

AANMOEDIGINGEN

Om half 9 klonk het beginsignaal en was de beer los. ACV was in de beginfase scherper en kwam meerdere keren op voorsprong. De 3-5 voorsprong na rust leek voldoende, maar dat was buiten de veerkracht van de rood-zwarten gerekend. Met een 5-5 tussenstand startte het vierde kwart. Aan de toenemende aanmoedigingen van de vele ouders en opa's en oma's was te merken dat de absolute slotfase was aangebroken. Hier stond prestige op het spel, zowel binnen als buiten de lijnen.

BLOEDNEUS

De jongste ACV-speler, die eerst (zonder opzet) een elleboog in het gezicht kreeg gevolgd door een afgevuurde bal van een ploeggenoot in datzelfde gezicht, besliste echter met een bloedneus de derby. Twee afstandsschoten zorgden voor een 5-7 eindstand voor ACV.

OORLOG

Waren de vriendschapsbanden bestand tegen deze blauwzwarte overwinning? Of zijn er nu vrienden die elkaar voorlopig negeren? Uiteraard niets van dit alles. De ouders analyseerden na afloop samen de wedstrijd, terwijl de spelers samen stonden te tafelvoetballen in het clubhuis. Want voetbal is geen oorlog. Ook niet als Achilles en ACV elkaar ontmoeten. En al helemaal niet als er over en weer vriendschapsbanden zijn.