Vanaf de start zet ACV de tegenstander goed vast en de 0-1 valt binnen twee minuten. Vijf minuten later valt de 0-2. ACV wordt wat slordiger en de 1-2 is dan ook geen verrassing. De snelle 1-3, tegen de nummer laatst op de ranglijst, getuigt van prima veerkracht. Als er met ruim verschil gewonnen wordt, is een derde plek in de eindstand nog mogelijk. Vlak voor rust wordt er niet adequaat ingegrepen achterin bij ACV en staat het 2-3. ACV moet dus aan de bak in de tweede helft. Laat Klazienaveen dat nu ook denken: we moeten aan de bak. 

 

Opgezweept door vier trainers die verspreid langs het veld coachen, gaat de thuisclub er vol voor. Niet alleen forse schouderduws, maar ook met twee handen duwen en vol op de enkels schoppen. Alles wordt uit de kast gehaald. Prima als dat de tactiek is, dan is het aan de scheidsrechter de grenzen te bepalen en de spelers te beschermen. Dat gebeurt helaas niet. De ACV-jongens komen niet meer aan voetballen toe, onder de indruk van alle drukte op en langs het veld. Als dan de tweede ACV-speler uit het veld wordt geschopt, treedt de leidsman gelukkig wel op en wordt een speler van de thuisclub uit het veld gestuurd. ACV lukt het de tweede helft geen kans meer te creëren, alleen wat afstandsschoten. ACV verzuipt en verliest met 4-3. Terecht op basis van de gehele wedstrijd.